روزی که امیرکبیر گریست
امير اشک‌هايش را پاک کرد Ùˆ Ú¯Ùت: خاموش باش. تا زمانى Ú©Ù‡ ما سرپرستى اين ملت را بر عهده داريم، مسئول مرگشان ما هستيم.
...
روزی که امیرکبیر گریست
سال 1264 قمرى، نخستين برنامه‌ى دولت ايران براى واکسن زدن به Ùرمان اميرکبير آغاز شد. در آن برنامه، کودکان Ùˆ نوجوانانى ايرانى را آبله‌کوبى مى‌کردند. اما چند روز پس از آغاز آبله‌کوبى به امير کبير خبردادند Ú©Ù‡ مردم از روى ناآگاهى نمى‌خواهند واکسن بزنند. به‌ويژه Ú©Ù‡ چند تن از Ùالگيرها Ùˆ دعانويس‌ها در شهر شايعه کرده بودند Ú©Ù‡ واکسن زدن باعث راه ‌ياÙتن جن به خون انسان مى‌شود
هنگامى Ú©Ù‡ خبر رسيد پنج Ù†Ùر به علت ابتلا به بيمارى آبله جان باخته‌اند، امير بى‌درنگ Ùرمان داد هر کسى Ú©Ù‡ Øاضر نشود آبله بکوبد بايد پنج تومان به صندوق دولت جريمه بپردازد. او تصور مى کرد Ú©Ù‡ با اين Ùرمان همه مردم آبله مى‌کوبند. اما Ù†Ùوذ سخن دعانويس‌ها Ùˆ نادانى مردم بيش از آن بود Ú©Ù‡ Ùرمان امير را بپذيرند. شمارى Ú©Ù‡ پول کاÙÙ‰ داشتند، پنج تومان را پرداختند Ùˆ از آبله‌کوبى سرباز زدند. شمارى ديگر هنگام مراجعه مأموران در آب انبارها پنهان مى‌شدند يا از شهر بيرون مى‌رÙتند
روز بيست Ùˆ هشتم ماه ربيع الاول به امير اطلاع دادند Ú©Ù‡ در همه‌ى شهر تهران Ùˆ روستاهاى پيرامون آن Ùقط سى‌صد Ùˆ سى Ù†Ùر آبله کوبيده‌اند. در همان روز، پاره دوزى را Ú©Ù‡ Ùرزندش از بيمارى آبله مرده بود، به نزد او آوردند. امير به جسد کودک نگريست Ùˆ آنگاه Ú¯Ùت: ما Ú©Ù‡ براى نجات بچه‌هايتان آبله‌کوب Ùرستاديم. پيرمرد با اندوه Ùراوان Ú¯Ùت: Øضرت امير، به من Ú¯Ùته بودند Ú©Ù‡ اگر بچه را آبله بکوبيم جن زده مى‌شود. امير Ùرياد کشيد: واى از جهل Ùˆ نادانى، Øال، گذشته از اينکه Ùرزندت را از دست داده‌اى بايد پنج تومان هم جريمه بدهي.. پيرمرد با التماس Ú¯Ùت: باور کنيد Ú©Ù‡ هيچ ندارم. اميرکبير دست در جيب خود کرد Ùˆ پنج تومان به او داد Ùˆ سپس Ú¯Ùت: ØÚ©Ù… برنمى‌گردد، اين پنج تومان را به صندوق دولت بپرداز
چند دقيقه ديگر، بقالى را آوردند Ú©Ù‡ Ùرزند او نيز از آبله مرده بود. اين بار اميرکبير ديگر نتوانست تØمل کند. روى صندلى نشست Ùˆ با Øالى زار شروع به گريستن کرد...
با ما همراه باشید
در آن هنگام ميرزا آقاخان وارد شد. او در کمتر زمانى اميرکبير را در Øال گريستن ديده بود. علت را پرسيد Ùˆ ملازمان امير Ú¯Ùتند Ú©Ù‡ دو کودک شيرخوار پاره دوز Ùˆ بقالى از بيمارى آبله مرده‌اند. ميرزا آقاخان با Ø´Ú¯Ùتى Ú¯Ùت: عجب، من تصور مى‌کردم Ú©Ù‡ ميرزا اØمدخان، پسر امير، مرده است Ú©Ù‡ او اين چنين هاى‌هاى مى‌گريد. سپس، به امير نزديک شد Ùˆ Ú¯Ùت: گريستن، آن هم به اين گونه، براى دو بچه‌ى شيرخوار بقال Ùˆ چقال در شأن شما نيست
امير سر برداشت Ùˆ با خشم به او نگريست، آنچنان Ú©Ù‡ ميرزا آقاخان از ترس بر خود لرزيد. امير اشک‌هايش را پاک کرد Ùˆ Ú¯Ùت: خاموش باش. تا زمانى Ú©Ù‡ ما سرپرستى اين ملت را بر عهده داريم، مسئول مرگشان ما هستيم.
ميرزا آقاخان آهسته Ú¯Ùت: ولى اينان خود در اثر جهل آبله نکوبيده‌اند
امير با صداى رسا Ú¯Ùت: Ùˆ مسئول جهلشان نيز ما هستيم. اگر ما در هر روستا Ùˆ Ú©ÙˆÚ†Ù‡ Ùˆ خيابانى مدرسه بسازيم Ùˆ کتابخانه ايجاد کنيم، دعانويس‌ها بساطشان را جمع مى‌کنند. تمام ايرانى‌ها اولاد Øقيقى من هستند Ùˆ من از اين مى‌گريم Ú©Ù‡ چرا اين مردم بايد اين قدر جاهل باشند Ú©Ù‡ در اثر نکوبيدن آبله بميرند
روØØ´ شاد یادش گرامی
...
روزی که امیرکبیر گریست
سال 1264 قمرى، نخستين برنامه‌ى دولت ايران براى واکسن زدن به Ùرمان اميرکبير آغاز شد. در آن برنامه، کودکان Ùˆ نوجوانانى ايرانى را آبله‌کوبى مى‌کردند. اما چند روز پس از آغاز آبله‌کوبى به امير کبير خبردادند Ú©Ù‡ مردم از روى ناآگاهى نمى‌خواهند واکسن بزنند. به‌ويژه Ú©Ù‡ چند تن از Ùالگيرها Ùˆ دعانويس‌ها در شهر شايعه کرده بودند Ú©Ù‡ واکسن زدن باعث راه ‌ياÙتن جن به خون انسان مى‌شود
هنگامى Ú©Ù‡ خبر رسيد پنج Ù†Ùر به علت ابتلا به بيمارى آبله جان باخته‌اند، امير بى‌درنگ Ùرمان داد هر کسى Ú©Ù‡ Øاضر نشود آبله بکوبد بايد پنج تومان به صندوق دولت جريمه بپردازد. او تصور مى کرد Ú©Ù‡ با اين Ùرمان همه مردم آبله مى‌کوبند. اما Ù†Ùوذ سخن دعانويس‌ها Ùˆ نادانى مردم بيش از آن بود Ú©Ù‡ Ùرمان امير را بپذيرند. شمارى Ú©Ù‡ پول کاÙÙ‰ داشتند، پنج تومان را پرداختند Ùˆ از آبله‌کوبى سرباز زدند. شمارى ديگر هنگام مراجعه مأموران در آب انبارها پنهان مى‌شدند يا از شهر بيرون مى‌رÙتند
روز بيست Ùˆ هشتم ماه ربيع الاول به امير اطلاع دادند Ú©Ù‡ در همه‌ى شهر تهران Ùˆ روستاهاى پيرامون آن Ùقط سى‌صد Ùˆ سى Ù†Ùر آبله کوبيده‌اند. در همان روز، پاره دوزى را Ú©Ù‡ Ùرزندش از بيمارى آبله مرده بود، به نزد او آوردند. امير به جسد کودک نگريست Ùˆ آنگاه Ú¯Ùت: ما Ú©Ù‡ براى نجات بچه‌هايتان آبله‌کوب Ùرستاديم. پيرمرد با اندوه Ùراوان Ú¯Ùت: Øضرت امير، به من Ú¯Ùته بودند Ú©Ù‡ اگر بچه را آبله بکوبيم جن زده مى‌شود. امير Ùرياد کشيد: واى از جهل Ùˆ نادانى، Øال، گذشته از اينکه Ùرزندت را از دست داده‌اى بايد پنج تومان هم جريمه بدهي.. پيرمرد با التماس Ú¯Ùت: باور کنيد Ú©Ù‡ هيچ ندارم. اميرکبير دست در جيب خود کرد Ùˆ پنج تومان به او داد Ùˆ سپس Ú¯Ùت: ØÚ©Ù… برنمى‌گردد، اين پنج تومان را به صندوق دولت بپرداز
چند دقيقه ديگر، بقالى را آوردند Ú©Ù‡ Ùرزند او نيز از آبله مرده بود. اين بار اميرکبير ديگر نتوانست تØمل کند. روى صندلى نشست Ùˆ با Øالى زار شروع به گريستن کرد...
با ما همراه باشید
در آن هنگام ميرزا آقاخان وارد شد. او در کمتر زمانى اميرکبير را در Øال گريستن ديده بود. علت را پرسيد Ùˆ ملازمان امير Ú¯Ùتند Ú©Ù‡ دو کودک شيرخوار پاره دوز Ùˆ بقالى از بيمارى آبله مرده‌اند. ميرزا آقاخان با Ø´Ú¯Ùتى Ú¯Ùت: عجب، من تصور مى‌کردم Ú©Ù‡ ميرزا اØمدخان، پسر امير، مرده است Ú©Ù‡ او اين چنين هاى‌هاى مى‌گريد. سپس، به امير نزديک شد Ùˆ Ú¯Ùت: گريستن، آن هم به اين گونه، براى دو بچه‌ى شيرخوار بقال Ùˆ چقال در شأن شما نيست
امير سر برداشت Ùˆ با خشم به او نگريست، آنچنان Ú©Ù‡ ميرزا آقاخان از ترس بر خود لرزيد. امير اشک‌هايش را پاک کرد Ùˆ Ú¯Ùت: خاموش باش. تا زمانى Ú©Ù‡ ما سرپرستى اين ملت را بر عهده داريم، مسئول مرگشان ما هستيم.
ميرزا آقاخان آهسته Ú¯Ùت: ولى اينان خود در اثر جهل آبله نکوبيده‌اند
امير با صداى رسا Ú¯Ùت: Ùˆ مسئول جهلشان نيز ما هستيم. اگر ما در هر روستا Ùˆ Ú©ÙˆÚ†Ù‡ Ùˆ خيابانى مدرسه بسازيم Ùˆ کتابخانه ايجاد کنيم، دعانويس‌ها بساطشان را جمع مى‌کنند. تمام ايرانى‌ها اولاد Øقيقى من هستند Ùˆ من از اين مى‌گريم Ú©Ù‡ چرا اين مردم بايد اين قدر جاهل باشند Ú©Ù‡ در اثر نکوبيدن آبله بميرند
روØØ´ شاد یادش گرامی