در سوگِ سهراب اعرابی

دلم هر لحظه از داغی به داغِ دیگر آویزد
چو بیماری که گرداند ز تابِ درد بالین را



........
در سوگِ سهراب اعرابی

دلم هر لحظه از داغی به داغِ دیگر آویزد
چو بیماری که گرداند ز تابِ درد بالین را
صائب

ای مزیده زهرِ اضطراب
دلا!
کجا بَرَم این هجومِ هجر وُ درد
کجا بَرَم التجا
چگونه سپارم به سینه صبر
به جستجوی تو دربدر
چو سایه میدَوَم به محال...
هنگامه ی پرندگان
رؤیای رؤیتِ پرواز
پر ریخته در سرخیِ خیال...
تعویذِ آزادی نخوانده به راز
ندیده به بازوت مگر، گزندِ مرگِ بی درنگ!
گلِ سوری نیامده نوروز هنوز
شکفته می شوی به فَلَق
به طَرفِ فاجعه در افق
پنجه بر پنجره ساید چو شفق
کبوتران به بالِ شکسته کبود
آسیمه سر
گم کرده آشیان وُ بود وُ نبود
در آستانه ی سیاهِ قُرُق
غُرابِ غم
ضجه می زند به زمانه سرد:
ز جستجو چه سود، چه سود!
پهلو دریده به خنجرِ جهل
سهراب
فتاده به خاک سِتاکِ گلشن؛
به سَهمِ گزمگانِ سنگ
پُر از ستاره دیده ی مادر
به شانه می کِشَد نعشِ عشق
واگویه می کند به ناله می سپرَد راه:
ماهِ مهربانِ من مَرو به محاق
به هُرمِ زخم
ای مردمان!
مرهم بیاورید تهمینه را
تَهمتَنِ اندوه اوست امروز...
به خلوتِ خورشید می رسی
سهراب
شبِ شبابِ تو کوتاه، کوتاه
قصه ی تیغ
میغ وُ ماه
شهریارِ سیاوشانِ چشمه ی روشن
سِهره ی آسمان
ستاره ی سحر
سهراب

2009-07-17
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سِتاک= شاخه ی تازه و نو رسته
سَهم= تیر