پيشكش به آزاده بانوي افغان؛
دكتر«سيما سمر»
و زنان ستمديده ميهنم
--
null
--
........
آن روز كه دستم

رنجِ كار را حس ميكرد

كلاغي شوم اینجا بانگ برداشت و

زهرِ نان در گلويم نشست



گزینه شعر

1375 تا 1385 خورشیدی


محمد صادق دهقان





ترديد


ديروز

ديدم كه يقين مرد

و امروز

همه ديدند كه خانه ی بومها چراغاني است

فردا

ترديد شاهنشاه خواهد شد

و من

ماندهام كه

فاتحه بخوانم يا

شادباش بگويم.




زادن و بودن


زمانهاي كه من در آن زادم

عصرِ مقبره‌ها بود،

ولي در نهايتِ خاك

دلِ من سوخت و دود شد.

«بودن»

اولين هديه ی معلم به من بود

كه بوي استعمار ميداد

و فعلِ امرِ «باش» را

براي تحميقِ من صَرف كرد.

شبهای عاشقانه‌ نديده‌ام

نگاهم، پوچي‌هاي محض را ميشمارد

زنجيرِ رؤيا

صنوبر را زجركش میکند

و خونش به گردنِ من میافتد

ـ و باز هم بدشانسي ـ

سنگسارِ تقدير ميشوم

تا به حماقت، تن دهم.

اکنون تكرارِ مرگِ خامه هاست

و تنها عصيانِ توده هاست كه

«ن و القلم» را معنا ميكند.





چهارشنبه


آن روز كه دستم

رنجِ كار را حس ميكرد

كلاغي شوم اینجا بانگ برداشت و

زهرِ نان در گلويم نشست

تا به سوي نفرتِ خانه برگردم.

شب، سياه بود

و جنگِ مرگ و زندهگي

تنها وحشت مالِ من شد

و لذت مالِ او؛

سحر براي او چه خوب بود،

ولي قار قار كلاغ

نانِ مرا آجر كرد.

از اين به بعد،

سحر؛ يعني عذاب

و نوشيدنِ آخرين قطرههاي آب.

چهارشنبه؛

روز رنگ باختنِ يك مفهوم

روز تصورِ بيمصداقِ پدر؛

چهارشنبه

ديگر روزِ خدا نيست.