حس ، برخاستن ِ هر روزه ست
در کفه های ترازوت :
« ر» : روايت ِ تا ابد دويدن
« ب » : بالاتر از سر خود سر کشيدن
« الف » : اغاز ِ بي کلاه ِ سری که باد بردش
« ب » : بازگشت به نقطه ی ِ اول يعني :
روايت ِ تا ابد دويدن « ر»


خطي نيست ،
معراج ِ گودی ِ کمر است
در قوس دايره
و گم شدن در هزار چهره ی ِ خود
به آخر خط رسيدن نيست
***
مکث های بي اختيار در صورت های نا آشنا. پا به پا مي کني پشت ِ ديوار کسي نيست . تو در خود ايستاده ای وُ سرت از خواب های مخملي تاب برداشته است.
درنگي در خيال کش مي آيد. لختي در خود مي ماني با تمام ِ سوراخ های خالي زندگي و چند کلمه برا ی نفس کشيدن و چند نفس برای تکرارهای هر روزی : صنعت از نوک ِ انگشت های اشاره ات مي چکد

بي اشاره سياه مي کني.
***
از ريختن ِ بي قواره ی ِ اشکهايت
تا اشراق ِ خنده ی ِ روی ِ لبهايت
يک غبار راه است.

زير غبار پلک هايت آنتي تز ِ ساعت ها شده ای
گاه ِ رفتن ِ بالای شانه هايت –
صبر ِ شن
بي ساعت.
***
پنجاه و سه سال هر روز نواخت :
من رأس ِ ساعتم
ضلع ِ چپم ديروز
ضلع ِ راستم ديروز
قاعده ام ديروز

من قاعده ی ِ ساعتم :
آغاز و پايان ِ يک نقطه

دوازده / يک / دو / سه / چهار ....
دوازده يک دو سه چهار ....
دوازده ...
ÙŠÚ© ...
پنجاه و سه.

پدر چيزی را هاشور مي زند
روی همه راهها سايه ای محتوم مي شود مادر
تو کليدی مي سازي برای غبارهای روی ِ در
در به در به دنبال ِ خودت
از سر تا قوس کمر چکه

دوازده / يک / دو / سه / چهار ....
دوازده يک دو سه چهار ....
دوازده ...
ÙŠÚ© ...
ÙŠÚ© ...
ÙŠÚ© ...
ÙŠÚ© ...
پنجاه و سه.

از دفتر چاپ نشده « مونولوگ های ر»
رباب محب / استکهلم
آوريل دوهزاروهفت