بوی بیدمشک ِتر
تا یاد های تاریک رنگ شان پریده شود
شانه ها یت
خواب آن ِپیراهن ِآبی را
پس می زند

وعطرعزیز بید مشک های تر
طعم بکرترین بوسه را
تا ابد
لای آن شمد ِبی خواب می پیچاند.
پارمیدا!
ازبرق شانه های توست
که آفتاب باز
با چشم بسته می گذرد
یا عصیان آن گیسو
براین چشم خسته راه بسته است؟
که بی آنکه ببیند
از چهار سو
شلاق می خورم
و باز با لبخندت پر می کشم.
پس بگو بزنند!
من ورزِ مشت خورده ی خاک فرشته ام
و بی عشق
که آدم نمی شوم
تا عطر تورا
در پود ِ این خاک ببافم
پس بگو بزنند اما بگویند
من باید پیراهن کدام عروس را
با احتیاط ورق بزنم
تا عطر جلبک های کنار زاینده رود
از خواب رگ های تو نپردو رویا های من
بغل ِسینه های تو
همچنان رگ کرده بماند.
نصرت اله مسعودی