گل در فاصله ی دوبوسه ی گس
دیگر کنار لبانت
که دیری ست شکوفه نمی کنند،نمی مانم
باید به برگ برگ گریه برگردم


به برگ ساده ی آن روز
که با صدای باران
بوی مویت را
بر شانه ی من خالکوبی کردی
و برصخره های سرد ِ"سراب هُنام"
می شد همصدای نبض ساده ی سنگ
کنار گیسویی
که از اسطوره باریده بودند
وبا ابدیت آب ها
باران همیشه ای شد
که می خواهد هر اردیبهشت
به رفتار گیسوی تو
برهمان صخره ها
رها شود
و راز سر به مُهری را
در خود مویه کند.
دیگر کنارلبانت
که مثل پوست درختان دی
تلخ می گذرند،نمی مانم
بگذار
تا انهدام جهان
با باران های نیامده
تنها به یاد آن نرگس ِتر
که درفاصله ی گس ِدو بوسه
به من دادی
ببارم.
1382 نصرت اله مسعودی