آنچه بیش از همه شعر خانم فرهودی راکه به سبک و سیاق شاعران دهه پنجاه سروده شده است متمایز و زیبا می نماید نه سبک وسیاق شعر بلکه بزرگترین دردی ست که جامعه ما ازکمرنگ بودنش رنج می برد. شعر از نگاه ساختاری کلیشه ای بنظر می رسد و این مسئله نشانه خوبی نیست اما دید ویدا فرهودی و هدفی که در بند های شعرش دنبال می کند همچنین بر عکس خیلی از شاعران داخلی که بر اثر فشارهای سیاسی اقتصادی و اجتماعی به نوعی مالیخولیای یاس و هرمان مبتلا شده اند( که البته شاید دلیل این موضوع تا حدی دور بودن شاعر از مشکلات فوق باشد)ایشان دست روی نقطه حساس ماجرا گذارده و بخای ترویج نومیدی از امید می گوید و تغییر و این خوب است.
البته ممکن است بعضی دوستان بنده را به مفهوم گرائی صرف متهم کنند اما اهمیتی ندارد چرا که پاکی و صداقت هموطنی که در عین برخورداری از نعمت آزادی(البته این نکته بایستی مورد توجه قرار بگیرد که مدینه فاضله حرف گزافه ای بیش نیست)و دور بودن از این فضای مسموم باز به خود زحمت فکر کردن به مشکلات ما را می دهد سزاوار تقدیر است.
شعر شما به دلم نشست!
موفق باشید.

خوب بود. خوشحال میشوم نامتان در کامنت هایم باشد.

با کلید سخن آغاز میکنم که.. سلام
فرمان گهی به در باز میکنم که ..سلام

گر دوری شما نگرانم نموده است
دلچون شکوفهاهمه سر باز میکنم که..سلام

شوریده گشت فکر من ای هم وطن بدان
از راه دور سخن آغاز میکنم که..سلام

من را بضاعتی نبودی جز همین کلام
مسرور گشتم و فر یاد میکنم که ..سلام

سلام
آفرین آفرین آفرین
می دنم را اینطوری نوشتی
و لی انگار که حرف دلمنو نوشتی
انگار از احساسات هم با خبرم
آفرین آفرین آفرین