بهاره ار دیدگاه تصویر پردازی های تخیلی نو چیزی از بزرگان کم ندارد.شاید نام!!!در تاریکی که حس می کند کم کم او را به آرامی در خود می بلعد با تمام قوا می جنگد و به روشنی اشاره می کند.اما با کاربرد واژه های همگون مانند "حتا"و با بازی نقش زنی که خانه اش را دزد زده و باز از دزد ها تمجید می کند به مفهوم شعر لطمه زدهو در انتها با روی آوردن به کلیشه سازی از ضبط خوابهایش بوسیله واکمن می گوید. بنظر من بعنوان خواننده ای که تقریبا همیشه مطالب منتشر شده ماهمگ رادنبال می کنم این کار و سبک و شیوه کار خانم بهاره رضائی که در این شعر ارائه شده پتانسیل لازم برای نو آوری را داراست.بهر روی علی الرغم ستودن ها و نکوهیدن های ما برای ایشان آرزوی توفیق می کنیم

شعر هاي خانم رضايي آناتي دارد و ضربه هايي كه به موقع وارد ميشود و خواننده در جريان خوانش شعر و آرامش كلمات ناگهان سرعت مي گيرد.بيشتر آثار او چنين است.شعر را مي شناسد و فراز و فرود هايش را مي داند.براي ايشان آرزوي توفيق دارم

كسي كه دنبال تردستي نيست هميشه قابل اعتماد است و مي شود قلمش را نگاه كرد نه آستينش را ،بهاره رضايي فقط مي نويسد و راز اعتماد مخاطب به شعرهايش به خاطر دغدغه هاي واقعي اوست .و اين به معناي كامل بودنش نيست.مواجهه ي او با روايت سختگيرانه نيست و...
خودم را در آروزوي آقايان بصيري و امرايي سهيم مي دانم.

خیلی خوبه ممنون

انچه به نظر میرسدنبود هیچ سطر به شعریت رسیده در این شعر است بهاره در دفتر درست باید همین ....چند سرو گردن از این شعرهابالاتر بود به نظر من بانگاهی که بیشتر به روایت داشته شعر رادربسیاری از موارد ساده گرفته است به شخصه پس از درست باید همین منتظر یک چهره بودم که تاحال براورده نشدهاست

بهاره با اشعار تر و تازه اش آدم را به بهار پیوند میدهد ساده و بی تکلف و در عین حال زیبا و بس موقر ابتدا تصور میکنی که میتوانی در عمق اشعارش غور کنی اما ژرفای آن بیمناکت میکند .

خیلی خوب بود

خیلی زیبا بود.

نه!
مسلح نبود
لباس های سیاه و تنگ هم نپوشیده بود
چراغ قوه هم نداشت
نه!
گفتم که:
صورت اش را هم نپوشانده بود

همه ی درها را بسته بودم
از پنجره آمد
لب ِ پاتختی نشست
حتا کمی به من لب خند داد
ته مانده ی ِ فنجان ِ قهوه ام را سر کشید
بلند شد
و رفت
به نظرم همین کافی و قشنگتر بود

واقعا زيبا بود