شاپور اØمدي / بر تخته‌سنگ ساليان Ùˆ اندوه گیوم آپولینر
بر تخته‌سنگ ساليان و سنگ بعدازظهر و خاكستر
موهايم را تكه‌تكه بريدم
مابقی را زير پوسته‌ی برنزم چسباندم
سايه‌ای زيتونی پوستم را Ù¾Ùر كرد
...
بر تخته‌سنگ ساليان و
بر تخته‌سنگ ساليان و سنگ بعدازظهر و خاكستر
موهايم را تكه‌تكه بريدم
مابقی را زير پوسته‌ی برنزم چسباندم
سايه‌ای زيتونی پوستم را Ù¾Ùر كرد
زنگوله‌ای به سر كشيدم كه رنگ آن را بلد نبودم
با باريكه‌ای غبارآلود و گوشتی شروع كرديم
در آغاز شامگاه پاها را سرانديم
زباله‌دان كاج بر گردن باريكمان سنگين شد
قدمان در چمنزار لجن پايين آمد
چخماق٠گونه‌ها تن كوتوله را روشن می‌كرد
با پلكهای خاكستری در روزنه‌ای دراز بر زانوی كج خود گيج و زيبا ايستاديم.
***
Ùˆ در Ù„ÙاÙÙ‡ كمی به سنگهای بعدازظهر زÙهره
و زنگولكهای بی‌زبانه‌ی خود انديشيديم.
ما زيباترين كسانی هستيم كه تا صبØ
به شكاÙهای خشک آسمان خواهيم نگريست
Ùˆ در گلبوته‌های خنک ستارگان خواهيم Ø®Ùت.
زوركی رنگهای زنگوله و زنانه
و رمزهای خود را ساختيم.
با نوكهای خاكی
سرابهای سرسری زمان را
شكاÙتيم. زود شكاÙت
و جويبار جرقه‌های مرده
بی‌پرده Ù„Ùتش می‌داد
تا سر به هم بگذاريم.
Ùˆ پای كاج از همه چيز Ù¾Ùر شد.
خاك نه سياره بر سرمان ريخت.
چه قشنگ و مَشت
بر ÙƒÙŽÙشَكهای نقره‌ای
خودمان می‌لغزيم.
***
موهايم را هر چهارشنبه‌سوری قيچی می‌كردم
در زنبيل استخوانی به جويبار می‌بردم.
وقتی دريچه را ببندم آيا كسی ديگر
از پلکان سنگهای سوخته بالا خواهد آمد؟
لاله‌ای زخمی بر دهانم خواهد سوخت
آن را هر كسی خواهد پسنديد.
لادنی خشكه بر ميز منتظر خواهد نشست.
چهارشنبه‌ی بعدی كيسه‌ای از پرندگان گمگشته باز خواهد رسيد
و سبدهای نيمه‌سوخته از هم خواهند بريد.
استخوانهای شاعر بر كاشيهاي امامزاده در هم خواهند ريخت.
استخوانهای شاعر شايد دوست دارند در بين راه
بر نقاب مؤنث٠چدنی رَپ‌رَپه‌ای ØÚ© كنند.
وقتی جوی براده‌های زردنبو به زانوی كجمان برسد
و يک خاک‌انداز اخگر آسمانی از دريچه‌های كاج
بر چهره‌مان بپاشد، می‌ترسم
با ابروان كوتاه و رگهای هرز در پشت گردن
بيرون از دريچه‌ی رنگ و بَزَك به هيچ جای ديگري باز نگردم
……….
اندوه گیوم آپولینر
این تاج خونین گیوم آپولینر است که تا ابد بر سرم می‌سوزد.
پشت به پارکی شبانه رودرروي بیمارستان قوز کردم
تا هر چهار پروانه‌ی برقی Ú©Ù‡ تا به Øال نایستاده‌اند
کله‌ام را ØÙر کنند Ùˆ اگر شب به خواب رÙتم
جیرجیرشان در تارهای Ú©Ùک‌زده
سروتَهَم کنند. و عصایم را
با گامهای غمناک بر جلبکهای Øوض
خواهم سراند. دوست عزیز، وقتی مرا می‌بینی
از جیبهای آرتور رمبو و به‌ویژه کله‌ی پرستاره‌ی
گیوم آپولینز در باغچه بپرس.
***
گلهای زراندود و سبزیها در پرتو باران آب شدند. در خواب دیدم یکهو
پرنده‌های جورواجور پر شدند از ریشه‌های سرزده‌ی گلدان به جا مانده.
با کیسه‌های شعله آهسته بیرون بیمارستان جلو ایستگاه ایستادم.
تلاش کرده‌ام به هوا بپرد گلدان اما امسال پرید و
در سرم می‌سوزد تا ابد صورتهای پیکاسو.
دوست عزیز Ùراموش Ù†Ú©Ù† گیوم آپولینر را.
***
در یکی از خشتها ایستاده بودم.
نیم‌تنه‌ام می‌خواست توی عکس بیÙتد.
رنگ‌ورویم آتشین و چخماقی بود
به رنگ باد و خاکهای بعدازظهری در شهرستانی شورشی.
نخها و گوشتم درست مال آن سالهاست.
آن دو پروانه‌ی قرمز آن قدر در گونه‌هایم چرخیدند
که یکهو وقتی تاریکی گردنم را خم کرده بود
و سینه‌ام نیمه‌مرده به پایین کش می‌آوردد
تو گویی در Øمامهای بی‌امید پابلو پیکاسو
کیسه‌های کم‌رنگم از پایین سرد شده بودند.
و هنوز نثر رمبو به برگچه‌ی خیس نریخته بود.
آن شب با عجله دراز کشیدم توی کوره‌پزخانه.
وقتی خوب ØÙره‌ام باز شد
و پله‌های بیمارستان و گربه‌ها روشن شدند و
هَمَهم غصه‌دارشان را شنیدم
باشتاب رمبو را از اول تا آخر زمزمه کردم.
با سرانگشتانم که کند بودند، بدون اشتباه
دو سه تار گلدان را پیچاندم.
اکنون با همان شلوارک در خشت نشسته‌ام
آن روز همه‌شان توی Øیاط بودند سگ Ùˆ سوتک
سپیدار و زورق و مست.
چند سال هر کدام Ùصلی بود با آنها گذراندم.
اکنون همین جا ایستاده‌ام زیر ریشه‌ی خشت
تا یکی از پسکوچه‌‌های سگجان را دشنام دهم.
دیگربار در کله‌ی خود چنبره زده‌ام.
و هر شب پس از رمبو و پیکاسو
تاجم را جلو پروانه‌های آهنین می‌کوبم.
من خوب یادم هست غصه می‌خوردم Ùˆ کله‌ام می‌اÙسرد.
Øوض مغناطیس Ùˆ آبیهای پیکاسو در هم آمیخت
Ùˆ با نیزه‌های تاج دوباره بر Øوضچه عصا زدم.
امروز پس از آنکه بار آخر سیمهای گلدان را چسبیدم
دوباره ستاره‌ای غمناک در گردوخاک آتشین تپید.
دوست عزیز Ùراموش Ù†Ú©Ù† هیچ کدام را
آرتور رمبو و گیوم آپولینر را
گو اینکه به سن و عقل تو دردناک است
سگ و سوتگ در سرت سوت بکشند.
کیسه‌ی آبدار را زیر سپیدار گرÙتم.
تارهایم را ستردم Ùˆ برقها رÙتند.
پروانه‌ها هولکی ریختند توی Øیاط
هیچی نکردند تا صبØ. سپیده‌دم هولناک است.
به لهجه‌ای کج میومیو کردند اما سوت بود.
این بار اشتباه نکن دوست عزیز
برگرد بر سر تاج.
***
موها را بالا کشاندم
اندوهناک به کله‌ام نگریستم
چارزانویم می‌چرخید و تراشیده می‌شدم.
پره‌های پرنده به‌ روشنی می‌اÙتادند.
آن گاه با صورت زل زدم به همان دو پروانه
Ú©Ù‡ قبلاً در شب چهار پر Ùلزی بودند.
یواشکی به آنها سوت زدم در ØÙره‌ام
به قیهای سیاه بی‌چشم.
کیسه‌ام پر بود از رنگ و تپ‌وتوپ
و به سگ و سوتگ تکیه زده بود.
گرم و پرخون به بستر کهنه بازگشتم.
...
ahmadi_shapur@yahoo.com