......
فدای پریدنت ای پرنده ی عاشق
دو بال شکسته ی من که هوایی توست
مگو که بی کسی درآن همه خلوت آبی
چو کائنات به رقص درآمده از رهایی توست

پسرک گفت: «امیدی که به دلهاست ببین

خار و خس گفت به ما، لیک چه تنهاست ببین

چونکه بشکست قفس، لحظه چه زیباست ببین

نتوان گفت دگر مژده آزادی و نیکوئی فرجام عجیب است عجیب»