هی! خوب نگاه کن که مرگ
به اندازه ی ده محاق
از اطلاعیه ها بیرون زده است.


-----
بی تیتر بی عکس بی تاریخ!


چقدرمرگ به این اعلامیه ها چسبیده است

وچه خاطراتی که بجا نمی مانَد

بی حضور شماها

از آن گلهای نبوییده

و« تاب بنفشه»

که خود می توانست

در وزش ِ آن ِطره ی بی تاب

بی پروا خیره بمانَد

و چقدرمی توانست

با قرص ِ ماه ِ لج کرده با آب

باز از رونق ِآن گونه ها بگوید

بی ذره یی فسانه.

آخ که چنان چسبیده اید به دیواروَُ در

و زل زده اید به هیچ

که انگار تا آنسوی هرگز

هیچ برق ِ چشم وُ لبی

درِ رگهای ِتان جرقه نزده باشد

و درگیجگاه تان نبض

نشده باشد

آن الفبای ِنا نوشته ی نامه یی

که تا همین عکس های مات ِ بردیوار

نا خوانده مانده است.

چه پاهای گیجی دارد آن مرد

که اعلامیه ها از بیخ ِگوشَش با مویه می وزند.

چه بی جواب به زمین رسیده است

دستهای آن زن

که درتأیید تمنایش

هرگزخطی صادرنشد.

وکجاها که قایم نکرده اند این ها

مدرسه را

از سرگیجه های آن بچه

که بند ِ بساط ِ سیگارش

چیزی غریب تر از صلیب عیساست

که در خوانش ِخیابانی تلخ ترازجُلجتا

سینه به آسفالت داده است.

راستی من امروزدراین خیابان

که حتی به خودش هم منتهی نمی شود

دنبال چه می گردم

و تو که با شانه های خمیده

پیش از شروع ِ بازی

همه ی سوت های ِمسابقه را باخته یی

ازچه دراین ایستگاه ِبی عابر

منتظر مانده یی؟!

هی! خوب نگاه کن که مرگ

به اندازه ی ده محاق

از اطلاعیه ها بیرون زده است.

قسم به لب وُ جانَت

که حالا همسایه ی هم اند

بهتر است که بیِ تیتروُ عکس وُتاریخ

از دست ِاین روزِپُرازاخم

خود را به همین دیوارِ بی نقاشی

یا به یکی ازاین همه درخت ِ بی پرنده بچسبانیم!


نصرت الله مسعودی

21/10 /87