کسی می گفت : آ بی با ش کنا ر پرچمی که با تو خط می خورد



ا ز تکرا ر عا شقا نه ها / این صحنه را د وبا ره بگیرید



نترس چیزها یی ست مثل پروا ز نتی گمشد ه کسی به سراغت می آید سطری که ا ز خوا ب ها ی

تو برمی خیزد می گویی مثل پرند ه عا شق با ش انگا ر نگفته ا ی میا ن لب ها و آسما ن

چه فرقی می کند می گوید برا ی خو د ت بود ه با ش این زا ویه هم به تما شا ی شعر تو

نمی رسد سه شنبه ها ی با را نی و مرد ی خا کستری که ا زعمق قا ب ها ی تو برمی گرد د

کسی می گفت : آ بی با ش کنا ر پرچمی که با تو خط می خورد می شنوی د لتنگی ها ی زنی

را که ا ز پا یا ن کوچه می آید خا موشی و فرا موشی نا م درختی ست که د رتو پیر می شود

براستوا ی زمین مویی آشفته کن چه سا د ه اند شکل کلما تی که تو می گویی د ر فصل

آ زا د ی و عشق گلویی د روا ژه ها ی تو سبز می شود شبیه د خترا ن اردیبهشت و

پنجره ای به سمت شما ل با زما ند ه رویا یی قد یمی زرد نا رنجی تا روز ها یی که ا ز

صف خا ورمیا نه می گذ رد ا ز کف کا شی و فا نوسی بر تیغه ها ی لاجورد خاطر د لت را

فرا موش کن ما د رت می گفت : پس چه سوالی مگر به ریشه ها ی جها ن د وبا ره ات

پرتا پ شد ه با شی تصویری نشسته بر آ ب ها ی آِ ینه تا ا یستگا ه ها ی بی چر اغ و خیا با نی

تلخ که هنوز بر دها ن تو قد می کشد من ا ین را می گویم



محمود معتقد ی


ارد یبهشت 87