Nosrat M

تقدیم به جان ِشیفته ی شمس لنگرودی
که دلش را می سراید.
---
خیلی پش تراز جنگ ِ« چالدران»
تا همین چکه ی آخری
روی دست ِ نعش ِ زمین مانده ام


-----------

تقدیم به جان ِشیفته ی شمس لنگرودی

که دلش را می سراید.

نُت آخر


با تنهایی به روزم

صدای مرا نکند نادیده بگیری

و به سرکشی ِتنهایی نیایی

بی دقیقه ی ازآن لطف

که به هیچ کس گوش نمی کند

وازعطرِ بناگوش ات بالا می گیرد.

با تنهایی به تب ام

و ابروی عطاری کهنه کار گفت

پایین نمی آید

جزدرسایه ی درهم آن گیسو!

همیشه گرفتارگیجی بوده ام

وامضای هایم زیر ِنامه های تقاضای کار

شکل گیسوی توشده است

که درگذرگاه های باداباد

فرمان ِایست را

به هیچ می گیرد

و درپی

این همه فرودین ِمالیده شده

دنبال ِداغ ننگ می گردد

و از این روست که رد می شوم همیشه

که رد می شوی همیشه

و به جا می ماند ازما

آوازی از برگ هایی

که لکنت ِپاییز

نُت آخرشان است.

به روزم با سقف ِتاریخی که چکه می کند

وبه جان تو

خیلی پش تراز جنگ ِ« چالدران»

تا همین چکه ی آخری

روی دست ِ نعش ِ زمین مانده ام

و می توانی خاشاک ِبادها وُ سیل ها را

لای موها وُانگشتانم

نظاره کنی.

چکه کن با سینه ریز ِصدای چلچله

تا بی مَجاز ِاین همه حرف مَجازی

پرده را بکشم

وبی آنکه به این روز باشم

سایه هامان را

درذرات ِشب وُمهتاب

به هم گره بزنیم

تا زندگی درختی شود

که برگ برگ آن می خندد.

نصرت الله مسعودی

1مرداد/87