اعتراف می کنم به بچه مرده ای
که از آن من نبود
اما به بغل گرفته بودم


لازارووس نیستم

امیر حسین تیکنی

این گونه به چشم های من نگاه نکنید

کاغذ و قلمی کافی ست

من به همه چیز اعتراف می کنم

اعتراف می کنم به بچه مرده ای

که از آن من نبود

اما به بغل گرفته بودم

از گلویش خون می چکید

کنار مجسمه حضرت مریم ایستادم می خندید

گفتم عیسای شماست ؟

می خندید

ناگهان باران شدیدی گرفت

زیر چتر کافه ای خیابانی نشستم

با بچه ی مرده چه می کردم

من از جنگیدن می ترسیدم

سرباز بدی بودم

اما بمباران !

سوراخ سوراخم کرده بود

هیچ آب گوارایی خنکم نمی کرد

بچه را در کافه جا گذاشتم

رفتم

می توانید از باران بی دلیل عصر به پرسید

....

نه این گونه به چشم های من نگاه نکنید

گفتم که اعتراف می کنم

من در موزه جنگ گم شده بودم

میان بازمانده ی خمپاره ها

ناله می کردم که مرا از این جا ببرید

من که جنگیدن بلد نیستم

اصلن این چاقوی کند

به چه کار شما می آید ؟!

باور کنید دست من نبود

اشتباهی شده بودم

کسی مرا برداشت

گلوی کودکی را برید

و بعد من جزئی از موزه شدم

گفتند شایسته تقدیری ...

خون کودک بر من ماسید

سیاهی شد

من زنگ زدم از این همه

پیری بی دلیل

از این تقدیر بد

با نگاهتان این گونه به سلاخی ام نکشید

من که اعتراف می کنم

نیازی به این همه خشونت نیست

من عاشق حنجره ی حضرت داوود بودم

عاشق عصای موسا

گفتم نیازی به معجزه نیست

همه حرف هایتان دربست قبول

لازارووس نیستم که اینگونه برایم نمایش بازی می کنید

تنم کبود بوسه ی پروانه ها ست

کجا می برید مرا ؟

گفتند گلویت را می بریم برای ادای دین ابراهیم

اما این نمایشی بیشتر نیست ...

اشتباهی شده بودم

و فقط شیطان بدصفت این را می دانست

......

و تو ای عشق من

در آستانه در نایست

به داخل بیا

ببین چگونه مرا به صحراهای سیبری تبعید می کنند

هیچ گاه به تو نگفته بودم

چشمان آبی مغمومت را دوست دارم

حالا که حرف از اعتراف است

حالا که همه چیز اشتباهی ست

لو می دهم : موجهای بلند اقیانوس

از آبی چشم های تو کمتر است

تکه تکه های مرا بردارید

موزه ی جنگ دیدنی نیست

از مجسمه مریم نمی توان انتظار معجزه داشت

تن نمی دهم به فرشته ی دروغگو بودن

گناه همه چیز و همه کس با من

فقط لحظه ای رهایم کنید

می خواهم زیر این رگبار بهاری

بایستم و خون گریه کنم .

Saigon(Vietnam)-feb 2008