بر شا نه ها ی سرخ تو می راند


بر می گرد یم / با تو نفسی تا زه می کنیم

قهوه ا ی می نوشم و د رکویرها ی صفر درجه رد کا بوس ها ی ترا پی می گیرم

مکا شفه ا ی د ر را ه ا ست د رمن و هزا ر خا نه برگ روایتی ا ز بند رها یی که

ا ز کنا ره دریا یی کوچک و بزرگ تا بستا ن ها یی به اند ازه گلوی تو تا شب وا ژه

ها یی کمی هم بی ربط لطفا به جا ی همه فا نوس ها یی که نمی سوزند نیمکت ها ی

چوبی زلال را به قا یقی دوباره بد ل کنید تا پنجه ها ی آسما ن و تیغه ها یی که د ر

د ر صدا ی تو می جوشند قبو ل سکا نسی د یگر و نا م نا می عشق این پرند ه هم

د راند ا زه ها ی تو مگر به سمت با را ن و ارد یبهشت برنمی گرد د همین جا

د ست نگه دارید قا ب ها ی حا د ثه را ند ید ه بگیرید این سمت زمین هم حتما

صد ا یی دارد سه شنبه ها ی سرخ و جمهوری کو د کی د رمن آ قا یا ن تا

خا ور میا نه و عصر ها ی خلیج فا رس چتری نما ند ه ا ست می روم تا

جوخه ها ی مرگ مگر از روز ها ی تو بگذ رند فنجا نت را دوباره پر می کنم

ورق بز ن این خا نه ا ز تو هرگز تما م نمی شود جنا زه ا م را به شا نه ها ی تو

می دهم تا استا لین و این هوای لعنتی به کجا پنا ه می بری مویت سپید شد

این حرف ها بها ر خوشی ندارد پو تین هم کلک ها ی ترا به یا د می آورد


جمله تما م نوش


محمود معتقد ی


ارد بهشت 87

----


جها ن به آ زا دی ولبخند ش : 8 ما رس

بهار برشا نه ها ی سرخ تو می را ند




روزها ی آسما ن و

پروا ز شا د ی ها ی زمستا نی ا ت

آنگا ه که

غفلتی هزا رسا له

بها ر سرنوشت ا ت را

ا ینگونه

به آشوب با د

می سپا رد

با ری

چگونه می آیند و

پس چگونه می روند

ا ینا ن

رفیق د وزخ وآفتا ب

طلسم د لت را

به پا دا ش یکی نه

آذ ین کن

ما

به روزگا ر چشم ها ی تو

برمی گردیم

طعم ظلمت و

شب بیدا د

بر خا ک تو

پیش می را ند

نگا ه کن

پرند گا ن و

عا شقا ن

از غم قبیله ا ت

چگونه سخن می گویند

هرا س زیستن و

د ستما یه کسی که

هرگز به جها ن تو

با زنمی آید

این " د روغ مسلط "

هنوز

به آسما ن ها ی تو می آید

د ارم

شبیه سقوط ها ی تو می شوم

به یک شنبه ها ی د ر هم شکسته

بیند یش

رفیق غروب ها ی زمستا نی


بها ر

بر شا نه ها ی سرخ تو می راند


محمود معتقد ی

اسفند 86