حتای ِ نام کوچکم

خود خوری می کنم آن قدر
که تمام
تیپایم اگر بنامی تو
پرتم از خودم بیرون
بیرون به راه هایی که بی خودشان می شوند یعنی

تا دسته در خودم فرو رفته ام بینی
چاقویم اگر بنامی تو
چنان فرو
که از فرط ِ پرتم
خون بزند بیرون
_ قضیه ی ِ حالای ِ اشک و چشم _

بزرگ شده ام آن قدر
که تن نمی دهم
به خیلی چیزها
تن نمی دهم که ماهی های ِ قزل
از سر و کول ِ وقتی که نهنگم
بروند بالا
وطن چرا
که بی وطنم تنی ست با من
و گر نه پدر
مادر
تمام ِ خانواده ام
نا تنی اند
این جا همه چیز
همه کس
حتا تنم
نا تنی اند
با من
و پا توی هر چه ِ کفش ِ
اعتراف می کنم
ریگ دارد درشت
پای ِ خیلی توی ِ کفشم
کوچک است

حالا تو میهنم بنام
که از مرزهای خود فرا بروم
مثل ِ دشنه در میهن تیپا خورده ام بنام
بنام !

تو مادرم بوده ای آن قدر
که حتا وطن نمی خواهم
حتای ِ وطن!
مرا به نام ِ کوچکم بنام !
این طور از خودم بزرگ ترم گاهی