سركارخانم دكتر مهناز بديهيان حال وهواي آهنگ وترانه ديوانه ترم كرد.كاش شاعر بودم تا براي دل نازك ونازنين ات كه چنين مرامقهور سودازدگي خود كرد شعري مي سرودم.كاش مي شد دلت را بوسيد.نمي دانم چراكارشمااين بيت حافظ راپس از سال ها به ذهنم كشاند:مگرم چشم سياه تو بياموزد كار
ورنه مستوري و مستي همه كس نتواند.

نشسته ایم به غربت
غریب و مست خیال
زراه مئ رسد هر دم خبر!
چنان خبرئ!
که مئ شود به دل ما چوکوه غم آوار
مدد رسان چنین روزگار پر اندوه
دگر نمئ شود همراه هرشبم باده
چه غم گرفته دلم
وائ
باز بئ تابم
اسیر و مست خیالم
چه مئ شود یاران
دو باره باز بگوییم
خوشا که آنئ رفت!
"که این زمانه نیارزد
که جایشان خالیست"