سیه چادر مرا پنهان ندارد
نمای مو مرا عریان ندارد



چو خورشیدم ز پشت پرده تابم

سیاهی ها نمیگردد نقابم

نمیخواهد مرا در پرده پنهان

اگر عابد نباشد سست ایمان

تو کز شهر طریقت ها بیایی

به موی من چرا ره گم نمایی

نخواهم ناصحی وارونه کارم

که پای ضعف تو من سر گذارم

کی انصافی درین حکمت ببینم

گنه از تو و من دوزخ نشینم

بجای روی من ای مصلحت ساز

به روی ضف نفست چادر انداز